سنجش توسعه یافتگی شهرستان های استان خوزستان با استفاده از روش کپ لند

در برنامه ریزی های توسعه در سطح منطقه ای، شناخت و درک تفاوت های موجود میان مناطق از حیث برخورداری آن ها از امکانات و زیرساخت های اجتماعی و اقتصادی، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. یکی از روش های ارزیابی، تکنیک های تصمیم گیری چند شاخصه است که برای سنجش، ارزیابی و اولویت گذاری چندگزینه ای به کار گرفته می شود. در این راستا، پژوهش هدف حاضر سنجش درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان خوزستان با استفاده از روش کپ لند می باشد. روش تحقیق، بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی –تحلیلی است. گستره مکانی تحقیق، 24 شهرستان استان خوزستان با قلمرو اداری سیاسی سال 1390 است. در این تحقیق، تعداد 71 متغیر در شش شاخص فرهنگی، زیربنایی - زیرساختی، بهزیستی - اجتماعی، آموزشی، بهداشت- درمانی و توسعه اقتصادی استفاده شده است. اطلاعات مورد نیاز از سرشماری عمومی نفوس و مسکن 1390 استان استخراج و با بهره گیری از مدل های تصمیم گیری چند شاخصه الکتر، تاکسونومی عددی، ویکور و تاپسیس، saw و ادغام نتایج آن به وسیله روش کپ لند به تحلیل و سنجش درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان خوزستان پرداخته است با توجه به نتایج به دست آمده از روش کپ لند، 24 شهرستان استان در سه سطح، نسبتاً توسعه یافته (7 شهرستان)، درحال توسعه (10 شهرستان)، نسبتاً محروم (7 شهرستان) طبقه بندی شده اند. طبق این طبقه بندی، شهرستان رامهرمز با 23 امتیاز در رتبه اول و شهرستان باوی با 22- امتیاز در رتبه آخر (رتبه 20) قرار دارد که این امر نشان دهنده وجود ناهماهنگی و عدم تعادل در بین شهرستان های استان می باشد.